Μήνυμα χωρίς χρέωση

Μια Κυριακή χωρίς άρθρο, για τις φίλες και τους φίλους που εξακολουθούν να με τιμούν με την προσοχή τους.

Λόγω εργασιών ανασυγκρότησης, λοιπόν, «Μήνυμα χωρίς χρέωση»:

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

Για το μαρμαρωμένο βασιλιά

Ούτε φωνή ούτε λαλιά

Τον τραγουδάει όμως στα παιδιά

Σαν παραμύθι η γιαγιά

24 Νοεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Πρβλ. ktz -Plan B

ReMeddling: Idiocy

Dear Donald,

Ένας φωστήρας επιστήμονας, λέγει διδακτικόν ανέκδοτον, παρουσίαζε σε όμοιό του το καινούργιο επίτευγμα των ερευνητικών του κοπώσεων. Βάζει, λοιπόν, πάνω στο τραπέζι ένα βάτραχο. Χτυπάει παλαμάκια ο ερευνητής, πηδάει ο δυστυχής βάτραχος.

Του κόβει το ένα πόδι, και επανάληψη πειράματος: ξαναχτυπάει, ξαναπηδάει. Του κόβει δεύτερο. Ξαναχτυπάει, ξαναπηδάει. Τρίτο, ξαναχτυπάει, ξαναπηδάει.

Του κόβει, που λες, και το τέταρτο. Ξαναχτυπάει, τίποτα. Ξαναχτυπάει, τίποτα.

Και, πανευτυχής, αναγγέλλει το συνταρακτικό εύρημα: «Όταν κόψεις και τα τέσσερα πόδια του βάτραχου, κουφαίνεται».

Γελάς;

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, υποστηρίζω ότι ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημά σου με τους Dems. Τουτέστιν, έχεις να βρεις τρόπο να τους εξηγήσεις κάτι σαν: ακούει, ο δυστυχής, αλλά δεν μπορεί να πηδήξει χωρίς πόδια.

Ο φωστήρας επιστήμονας, θα σου πει πρώτα «άποψή σου». Και, πριν συνέλθεις από το σοκ, θα συνεχίσει θρασύτατα: «απόδειξέ το!» –αντ’ αυτού.

Και θα απαιτήσει να βρεις κάτι που να αποδεικνύει –επιστημονικώς!– ότι ο βάτραχος ακούει. Λόγου χάριν, θα πρέπει να τον κάνεις να κουνήσει τα μάτια του τρομαγμένος. Ή να τον εκγυμνάσεις να κάνει «κουάξ». Πρόσεξε: κάθε φορά που του χτυπάς παλαμάκια.

Αλλιώς, δεν έχεις απορρίψει –επιστημονικώς!– τον αστήρικτο ισχυρισμό του. Ότι ο βάτραχος κουφάθηκε που του ‘κοψες τα πόδια –θυμίζω.

Έμπνευση

Μια παλιά ήττα της Επιστήμης, από την ανθρώπινη φαντασία, είναι το θέμα με τα διαστημόπλοια. Υπήρξε μαθηματική απόδειξη ότι είναι αδύνατον να κατασκευασθεί βλήμα που να ξεφύγει από το πεδίο βαρύτητας της γης.

Μέχρι που, οι Ρώσοι, βρήκαν λύση έξω από τα όρια (out of the box solution). Έφτιαξαν, ως γνωστόν, τον διπλό θάλαμο καυσίμων. Ήγουν: η επιστημονική απόδειξη «λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο».

Παρεμπιπτόντως,

όλα αυτά πάρ’ τα σοβαρά, όταν τους αντιμιλάς για την περιβόητη κλιματική αλλαγή. Δεν σε καταλαβαίνουν, ακόμη και όσοι θα ήθελαν.

Δεν τους είναι και τόσο εύκολο, εξηγώ, να καταλάβουν τα στοιχειώδη. Ότι π.χ. οι πλημμύρες εξηγούνται από τις ανθρωπογενείς μεταβολές στις λεκάνες απορροής, οι φωτιές από την έλλειψη φροντίδας (π.χ. Καλιφόρνια) για τα δάση. Ότι και οι βροχές 50-ετίας –βλέπε Βενετία– είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Αν οι καταστροφές δεν εξηγούνται απλά, 2^ο έτος πολυτεχνείου δηλαδή, ας μας πουν και τα διδακτορικά παραμυθάκια τους. Σωστά;

Κλαις;

Καταλαβαίνεις ότι φύγαμε από το ανέκδοτο και περάσαμε στην πραγματικότητα. Έτσι, δυστυχώς, είναι σήμερα η Επιστήμη. Άσε που, ο ερευνητής μας και οι κολλητοί του, θα κοιτάξουν να κόψουν και τα δικά σου «πόδια», μην τυχόν και μιλήσεις παραέξω.

Αυτό είναι, φρονώ, και το μεγαλύτερό σου πρόβλημα: οι αντιδράσεις τους, όταν καταλάβουν πόσες και πόσες αρλούμπες έχουν αραδιάσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο, από έναν φωστήρα που αντιλαμβάνεται ότι τον έβγαλες βλάκα.

Κι όσο πιο πολύ δίκιο έχεις, τόσο το χειρότερο για εσένα. Όπως στο γράφω. Σκέψου, π.χ., πόσο έχουν αποδεχθεί τη νίκη σου. Μυθοπλασίες χωρίς τέλος.

Πάρ’ το και σε φρέσκο απόφθεγμά μου: «Καλύτερα να μην ξέρεις ότι ο άλλος οπλοφορεί, παρά να μην ξέρεις ότι είναι ηλίθιος».

Ενσυναίσθηση

Στις μέρες μας, συνεχίζω, είναι όλο και πιο δύσκολο να καταλάβεις τον άλλον. Η διάχυτη αδιαφορία, σχεδόν για τα πάντα, έχει βάλει στα αζήτητα την αντίστοιχη ανθρώπινη δεξιότητα. Κι από την πολύχρονη αχρησία, έχει εκφυλισθεί. Ελάχιστοι συναισθάνονται πια.

Πιστεύω, τελικά, ότι η ηλιθιότητα είναι το πιο δύσκολο να καταλάβεις στον άλλον. Και, αντιστοίχως, το πιο δύσκολο να καταλάβει κανείς στον εαυτό του, είναι ότι φέρεται ηλίθια.

Αν μη τι άλλο, όμως, ας ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες.

«Σχίζειν δίχα»,

λοιπόν: άλλο βλάκας, άλλο ηλίθιος.

Βλάκας, γενικά, είναι αυτός που έχει πρόβλημα στη σκέψη του. Από γενετική αδυναμία, ή από ελλιπή παιδεία ή εκπαίδευση. Τώρα πια, και από προπαγάνδα και εκφυλιστική άνοια. Φτάσαμε, όπως είχε διαβλέψει ο Orwell, να μην γίνονται αντιληπτές ακόμη και προφανείς αντιφάσεις.

Χώρια η ανθρώπινη αδυναμία στην «ενόραση του παντός ταυτοχρόνως». Πρόβλημα στη σκέψη μας, έχουμε όλοι μας. Εγγενές, δηλαδή. Μεγάλο θέμα.

Ο ηλίθιος, όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Ηλίθιος, αποδεικνύεται –ενδεχομένως– κάποιος στη συμπεριφορά του απέναντι σε άλλον ή άλλους. Και ηλίθια συμπεριφορά, ακριβώς, είναι να κάνεις κακό στον εαυτό σου, προκειμένου να βλάψεις άλλον.

Βλάκας, χαρακτηρίζεται κανείς ατομικά. Ηλίθιος, σε σχέση με κάποιον άλλον. Σαφές;

Παράδειγμα

Φαντάσου έναν πάμπλουτο που έχει άχτι με τη φάτσα σου. Τρέχα γύρευε γιατί, να καταστρώνει σχέδιο γιατί η χώρα πρέπει να γλυτώσει από εσένα…

Ανοίγει, λοιπόν, καβγάδες με άλλους Dems, έχοντας θέσεις κοντινές στις δικές σου. Αρχίζει, συνεπώς, να δείχνει σαν υποκατάστατό σου. Χάνει το χρίσμα τους –προς θεού δεν εννοώ κανέναν– και κατεβαίνει ανεξάρτητος. Από ποιόν θα κόψει ψήφους νομίζεις;

Ένας πάμπλουτος, πάντως, έβαλε το χέρι στην τσέπη, «νίκησε» τον Bush, της ασύλληπτης δημοτικότητας, και βγήκε ο Clinton. Πιό κρεμούλα;

Αντίστιξη

Μια καλή θεωρητική μέθοδος, για το ξεκαθάρισμα εννοιών, είναι να ρίχνουμε μιά ματιά και στην αντίθετη έννοια. Τί είναι, όμως, το αντίθετο της ηλιθιότητας;

Είναι η βλακεία; Όχι. Διαφορά, και σαφή μάλιστα, έχουν –την είπαμε. Αλλά έχουν και ομοιότητα. Είναι και τα δύο προβλήματα σκέψης.

Είναι η εξυπνάδα, η ευφυΐα, το αντίθετο της ηλιθιότητας; Όχι, πάλι. Είναι, πράγματι, αντίθετα ως προς την ποιότητα της σκέψης. Αλλά δεν είναι αντίθετα ως προς τη συμπεριφορά. Κάλλιστα, ο έξυπνος μπορεί να συμπεριφερθεί σαν ηλίθιος. Περιστασιακά.

Όχι;

Αντίθετο της ηλιθιότητας, λοιπόν, βλέπω την αυτάρκεια. Η συναισθηματική αυτάρκεια, αν χρειάζεται η διευκρίνιση, ακυρώνει ακριβώς τα κίνητρα της ηλιθιότητας.

Ο ηλίθιος, κατά βάθος, θέλει να νικήσει τον άλλον με κάθε κόστος. Πρόθυμα βλάπτει τον εαυτό του, για να νικήσει αυτόν που έχει άχτι. Ή ακόμη και για να μην τον αφήσει να πετύχει γενικά. Αυτές είναι οι ενδόμυχες προτεραιότητές του, εξ ου και δεν βλέπει τίποτα το ασύμφορο, ή και αυτοκαταστροφικό, σε αυτή τη στάση του.

Ο αυτάρκης, αντιθέτως, βάζει τον πήχη για πάρτη του. Δεν έχει πρόβλημα που ο άλλος μπορεί να βάλει ψηλότερα τον δικό του πήχη. Χαίρεται τον ωραίο αγώνα, ακόμη κι αν χάσει. Διέξοδος, να βελτιωθεί. Άμιλλα.

Αλίμονο, συνεπώς, για τον αυτάρκη, αν δεν αντιλαμβάνεται τους ηλίθιους. Αφθονούν στην εποχή μας. Εποχή κρίσης, μάλιστα, όπου άλλοτε αυτάρκεις συμπεριφέρονται ως ηλίθιοι.

Όθεν,

Καλά ξεμπερδέματα.

Αλλά είδες πόσο όμορφα έκανε ο σουλτάνος τη διάκριση Κούρδων και τρομοκρατών: να κάνουμε ayrım. Δεν φθάνει, δηλαδή, να διακρίνεις. Χρειάζεται και να βάζεις ταμπέλα. Ότι κάνεις ayrım. Αυτό.

Ξεκίνησαν κι οι αγορές. Την παρεμπόδιση του Έργου της επιτροπής –τί άλλο;

Sincerely yours,

Kostas

υ.γ. Μήπως τυχόν πήρες χαμπάρι, προχθές, τί σε συμβούλευσε δημοσίως ο Clinton; Κι ούτε μονόστηλο…

17 Νοεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Impeachment

Dear Donald,

«Ή ταν ή επί τας». Σε αυτή την θέση φαίνεσαι να βρίσκεσαι. Σαν αρχαίος Σπαρτιάτης δηλαδή, που φεύγει για πόλεμο. Και του δίνει η μάνα του την ασπίδα, στο στυλ: ή να την φέρεις πίσω νικητής, ή να σε φέρουν πάνω της ηρωικώς πεσόντα.

Συγκρίσεις

Σε εκείνη την όμορφη εποχή, τουτέστιν, έλεγαν πολλά και σημαντικά με λίγες λέξεις. Παρεμπιπτόντως: δεν πολεμούσαν πατώντας κουμπιά, ούτε υπήρχαν στημένοι πόλεμοι…

Στην κάθε άλλο παρά όμορφη εποχή μας, όμως, χρειάζεται να εξηγούμε. Τότε τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονταν –αν όχι και τα κάπως δυσκόλως. Αντιθέτως, σήμερα είναι κατοχυρωμένο δημοκρατικό δικαίωμα η κρεμούλα.

Αν το καλοσκεφθείς, μπορείς να το συσχετίσεις με τον βασικό κανόνα της σύγχρονης «επικοινωνίας»: να απευθύνεσαι στον πνευματικά χαμηλότερο του κοινού σου. Εξηγούμαι: τώρα πιά, είμαστε στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Έγινε απαίτηση του κοινού ο σεβασμός της πνευματικής οκνηρίας του.

«Σχίζειν δίχα»

Υπάρχουν –επί του προκειμένου– δύο βασικά θέματα:

[1] τι έκανε ο Biden, και

[2] τι έκανες εσύ.

Επισημάνσεις

Το σίγουρο, είναι ότι ο Biden παραβίασε τους κανόνες δεοντολογίας τους.

Ο κανόνας τους, είναι η αποφυγή της περίφημης «σύγκρουσης συμφερόντων» (conflict of interest). Χωρίς να χρειάζεται να κάνει απολύτως τίποτα, υπάρχει πρόβλημα δεοντολογίας από το ότι θα είχε συμφέρον να κάνει κάτι.

Θα είχε –προφανώς– συμφέρον να κάνει κάτι ως Αντιπρόεδρος, για να βοηθήσει την εταιρεία που χρυσοπλήρωνε το γιό του. Αυτό ενόχλησε –τότε!– μέχρι και τον Obama. Γι’ αυτό και για ξεκάρφωμα –λέω εγώ τώρα– «καθάρισε» ο περί ου τον Εισαγγελέα.

Από την άλλη, από τα μέχρι σήμερα δημοσίως γνωστά, ο Biden δ-ε-ν παραβίασε τους κανόνες δεοντολογίας σου. Δεν βρήκες[;] να έκανε κάτι ως Αντιπρόεδρος υπέρ της ουκρανικής εταιρείας. Αλλά ποιος Ουκρανός, ερωτώ, θα τολμούσε να στριμώξει μία εταιρεία που χρυσοπληρώνει το γιό του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ;

Σωστά;

Ποιος δουλεύει ποιόν, ήθελα να ‘ξερα.

Τυπολατρία

Σαν λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να διαισθάνεσαι το αυτονόητο: ουδείς είναι δυνατόν να αναλάβει εξουσία χωρίς να βρεθεί πολλάκις με conflict of interest. Και, απλούστατα, το πολιτικό κατεστημένο έχει καθιερώσει κάποια τρανταχτά ασυμβίβαστα, κυρίως αυτά που θίγουν τους άλλους –τους μη κατ’ επάγγελμα πολιτικούς.

Να στο πω κι αλλιώς: δεν δείχνεις να θυμάσαι τη φασαρία που έκαναν για τα δικά σου conflicts of interest. Πριν καν αναλάβεις, σε κατηγορούσαν ότι θα είχες πρόβλημα στους πολιτικούς σου χειρισμούς, π.χ. απέναντι σε χώρες όπου έχεις «φυτέψει» πύργους Trump.

Κι όταν το καθάρισε στεγνά η νομική σου σύμβουλος, είχα σχολιάσει ούτω πως: «ακόμη κι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας, επί τέλους, έχει δημοκρατικό δικαίωμα να εκλεγεί Πρόεδρος».

Δεν καταλαβαίνουν πόσο γελοίοι γίνονται μερικές φορές.

Ουσία

Ακόμη χειρότερα, τους είναι αδύνατον να σκεφθούν ουσιαστικό έλεγχο του conflict of interest. Κρίνοντας, πράξεις –χωρίς δηλαδή τυπικότητες. Τους είναι αδιανόητο.

Επανέρχομαι. Αν έχεις βρει, ή αν βρεις, κάποια επίμεμπτη πράξη του Biden, όλα θα αποκτήσουν άλλο νόημα. Ακόμη και κάποιος εκβιασμός σου προς τον Ουκρανό ομόλογό σου, θα έχει λόγους αποδοχής. Σίγουρα, δεν θα υφίσταται λόγος καθαίρεσής σου.

Από εκεί και πέρα, με τον Biden αθώο δηλαδή, απομένει το ως άνω [2] τι έκανες εσύ.

Εκεί, ακριβώς, όπως σου έγραψα την προηγούμενη Κυριακή, είναι κρίσιμο να ξεκαθαρισθεί κάτι που αφήνουν επιτηδείως θολό οι Dems: είναι σωστό ο Πρόεδρος να βοηθάει ξένο κράτος για να ερευνήσει και να τιμωρήσει πράξεις διαφθοράς αμερικανών πολιτικών;

Να απαντήσουν, για να ξέρουμε (κι εμείς οι μη Αμερικανοί) τι είδους Αμερική θέλουν οι «προοδευτικοί» σας.

Εκβιασμός;

Καταλαβαίνεις ότι, αν φθάσουν να απαιτούν ασυλία πράξεων διαφθοράς πολιτικών, έστω και στο εξωτερικό, δεν έχεις παρά να υποδείξεις το ατόπημα. Να καταλάβει ο κόσμος, εντός και εκτός Αμερικής, για τί σαπίλα μιλάμε.

Φυσικά, θα αποφύγουν να απαντήσουν στην ερώτηση. Είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ένας πολιτικός καριέρας της εποχής μας. Είναι μάταιο να ρωτήσεις π.χ. κάτι σαν: είναι συμφέρον της Αμερικής να βγάλει Πρόεδρο έναν τ. Αντιπρόεδρο που τα πήρε πουλώντας προστασία στο εξωτερικό;

Από την πλευρά σου, όμως, νομίζω ότι μπορείς να στηρίξεις δημοσίως τη δική σου απάντηση: πίεσες ένα ξένο κράτος για να ερευνήσει και να τιμωρήσει πράξεις διαφθοράς αμερικανών πολιτικών, και σταμάτησες όταν έπρεπε.

Εκβιασμός κολάσιμος, θα υπήρχε αν δεν σταμάταγες όταν έπρεπε. Τουτέστιν: ούτε το περίφημο πιά quid pro quo, σε αυτή την περίπτωση, είναι κολάσιμο.

Δεν έχεις, λοιπόν, παρά να στηρίξεις ότι σταμάτησες όταν έπρεπε. Δες πώς το έθεσε προχθές, ένα καλό και λογικό κορίτσι.

So what?

Αν θα ήθελες, πάντως, να ψάξεις τι λένε οι αγορές, επί του υπ’όψιν θέματος δεοντολογίας και κουραφέξαλα, ίσως θα άξιζε να δεις μία ακόμη συμπτωματική σύμπτωση με ανάρτησή μου στο Facebook (εδώ).

Ήταν Πέμπτη 24 Οκτωβρίου, 20:20 ώρα Ελλάδος. Πέρναμε timeout «ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ, ΝΑ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΘΩ...». Το νόημα: και λοιπόν; Μετά την κατάθεση-καταπέλτη του πρέσβη Taylor.

Ο Dow Jones, λοιπόν, ήταν στο 26.757,12. Τώρα, στο 27.681,24 (+924,12 +3,45%). Και αναμένεται, εν καιρώ, η prime time «απολογία» σου.

Ναι.

Όθεν,

Θα σου πρότεινα να ασχοληθείς, λίγο πιο προσεκτικά, με τον επερχόμενο Mr. “Trumpism without Trump”. Ήγουν, ο Τραμπισμός στανταράκι. Μονά-ζυγά. With or without you, που λέει και γνωστό άσμα εποχής.

«Προσεκτικά», διευκρινίζω, σημαίνει ότι πιά δεν θα έχεις τη δικαιολογία ότι ανταγωνίζεσαι σούργελα.

Sincerely yours,

Kostas

10 Νοεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Press

Dear Donald,

Η φιλενάδα σου η Nancy, απηύθυνε στους Ρεπουμπλικανούς συναδέλφους της μία ερώτηση που είναι «πραγματικό βούτυρο στο ψωμί» του γκουρού σου. Ρώτησε αν είναι σωστό ο Πρόεδρος να προκαλεί εξωτερική επέμβαση εναντίον πολιτικού του αντιπάλου –το νόημα.

Αναφερόταν, φυσικά, στις κινήσεις σου προς τον Ουκρανό ομόλογό σου. Αλλά, με αυτή τη χαρακτηριστική ερώτηση, έβγαλε στη φόρα –όπως θα σου εξηγήσω– τα προβλήματα στη σκέψη και των δύο αντιμαχομένων πλευρών.

Εν ολίγοις: Η μία πλευρά, έχει κάνει τα πάντα κανόνες, σε βαθμό να έχει χάσει τη Λογική. Η άλλη, δεν μπορεί καν να σκεφθεί για κανόνες και γενικεύσεις.

Πείρα

Όπως καταλαβαίνεις, μία μάνα 5 παιδιών, πρέπει να ξέρει πώς να μαζέψει τα 5 παιδιά της. Τα υπόλοιπα, είναι ευκολάκια dear. Σε αυτό το μάταιο κόσμο τουλάχιστον.

Σκέψου, όμως, το εξής ζευγάρι ερωτήσεων, που σπάει στα δύο την ως άνω χειριστική ερώτηση της έμπειρης μάνας 5 παιδιών:

[1] είναι σωστό ο Πρόεδρος να βοηθάει ξένο κράτος για να ερευνήσει και να τιμωρήσει πράξεις διαφθοράς αμερικανών πολιτικών;

[2] είναι σωστό ο Πρόεδρος να απαιτεί από ξένο κράτος να ερευνήσει και να τιμωρήσει πράξεις διαφθοράς πολιτικών του αντιπάλων;

Θεωρία

Αυτό το «σπάει στα δύο», όμως, είναι μεγάλη ιστορία. Έφερε επανάσταση στην ανθρώπινη σκέψη. Και είναι έργο ενός που η rulling class (τάξη-που-βάζει-τους-κανόνες) «έχει εικόνισμα». Είναι το «σχίζειν δίχα» του Πλάτωνα.

Μπορείς, λοιπόν, να αρχίσεις το σύστημα «σχίζειν δίχα», ώστε να ξεθολώσεις τα νερά με τους «δημοκράτες» που έμπλεξες άσχημα. Αρχίζοντας, πάντα, από το «σχίζειν δίχα» μεταξύ ΤΙ και ΠΩΣ.

Με αυτό το εργαλείο, εργαλείο υπεράνω κριτικής –υπογραμμίζω, μπορείς να βάλεις τάξη στο χάος. Σαν καλός πατέρας, που ξέρει να βάζει τάξη στα παιδιά του, όταν τα αναγκαία τερτίπια της μαμάς δεν πιάνουν πια άλλο. Και σου πετάει ένα «βγάλτα πέρα με τα παιδιά σου», την ώρα που αναχωρεί διότι βρήκε τώρα κενό η κομμώτριά της.

[btw: πολύ έξυπνο εκ μέρους σου να κάνεις 5 παιδιά με 3 μανάδες].

Ανταπόδοση

Ούτω πως, δες πώς μπαίνει μια χαρά τάξη στο θέμα με τα media. Πρώτα, φυσικά, το χάος. Τουτέστιν, ερώτηση αλά μαμά: Είναι σωστό η [περίφημη] “first amendment” (πρώτη τροποποίηση του Συντάγματος) να καλύπτει την ασυδοσία του Τύπου;

Η πονηρή ερώτησή της, εξηγώ, περνάει πονηρά την άποψη της μαμάς, την ώρα που ρωτάει για κάτι άλλο. Αδιάφορα. Δήθεν. Μπες, όμως, στη θέση της…

Κρεμούλα. Στην ερώτησή της, περνάει ως κάπως αυτονόητο, ότι χρησιμοποιείς ξένους για δικά σου πολιτικά οφέλη. Δεν αποκλείεται, αλλά όχι και ως αυτονόητο μαντάμ. «Είπαμε»…

Στην ερώτησή σου, λοιπόν, όπως σου προτείνω, θα περνάς πονηρά, ως αυτονόητο κάπως, ότι ο Τύπος κάνει κατάχρηση της ελευθερίας που του παρέχεται συνταγματικά. Απλό;

Προαπαιτούμενα

Έχεις να κάνεις με τύπους που [γουστάρουν να] νομίζουν ότι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο να γράφουν ό,τι γουστάρουν. Ξεχνάνε, και επιμελώς αποφεύγουν να θυμηθούν, ότι περιορισμοί στον Τύπο υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Για ρατσιστικά δημοσιεύματα, για επιδοκιμασία εγκληματιών κ.λ.π.

Το νόημα: το Σύνταγμα κατοχυρώνει την ελευθερία, όχι την ασυδοσία του Τύπου. Όλο το κόλπο, λοιπόν, επί του προκειμένου με τον Τύπο, και την υψηλή προστασία του από την 1^st amendment, είναι –υποστηρίζω– στη σαφή διάκριση μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας.

Ήγουν: για τα κακομαθημένα 5 βουτυρόπαιδα, η ελευθερία και η ασυδοσία είναι το ίδιο και το αυτό. Είναι «ελευθερία». Όλα. Η μαμά –άνθρωπος είναι!– τα μπουρδούκλωσε. Καιρός να βάλει πλάτη ο πατέρας. Αυτό.

Γεγονότα

Πέφτει 3% η λίρα του σουλτάνου, πρώτο θέμα η είδηση. Ανεβαίνει 3% η λίρα του σουλτάνου, την άλλη μέρα, ούτε μονόστηλο.

Τα κάνεις λίμπα με τη Βόρεια Κορέα στον ΟΗΕ, να η κατακραυγή. Κλείνεις το θέμα, με τον πιο ειρηνικό τρόπο, σου καταλογίζουν ό,τι βρουν. Ούτε συζήτηση, για το αν το «λίμπα» είναι μια καλή ιδέα προς την Ειρήνη.

Με την επίθεση στην Aramco, να τα πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα για πετρέλαιο στα 100 δολάρια. Πρωτοστατείς [όχι πιά;] για τη συμπίεση των τιμών, και σφυρίζουν αδιάφορα. Ξέρει κανείς, νομίζεις,  τι δήλωσες δημοσίως, μαζί με το διάδοχο του Μπαχρέϊν;

Απορίες

Τι ρόλο βαράει ο Τύπος τελικά;

Κάτι που είναι εναντίον σου, ας πούμε ότι είναι άλλο ζήτημα. Κάτι που βλάπτει τον αναγνώστη, όμως, είναι ελευθερία του Τύπου;

Άντε πες ότι αυτό με τη λίρα, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Δεν χάθηκε ο κόσμος με λίγο σανό. Άντε πες κι ότι είναι άποψη να μένουν άλυτα τα παγκόσμια ζητήματα, παρά να λύνονται δυναμικά. Άντε. Τι φταίει, όμως, ο απλός αναγνώστης, εν όψει χειμώνα μάλιστα, να συνεχίζει να αγωνιά για την τιμή του πετρελαίου;

Αλλιώς: κατοχυρώνεται ελευθερία του Τύπου, αλλά όχι και δικαίωμα στην ενημέρωση;

Ξήλωμα

Άρα, ξεκινάμε σωστά, από τα γεγονότα. Πάνω στα γεγονότα, γενικεύουμε.

Σε αυτό το στυλ, λέω εγώ τώρα, αναδύονται αβίαστα, και σε άλλα θέματα, όμορφες ερωτησούλες. Όπως:

[1] Είναι τόσο δύσκολο να διαχωρίζεται η είδηση από την άποψη; Είναι τόσο ακατόρθωτο να εντοπίζεται παράβαση του υπ’ αριθμόν 1 παραδοσιακού κανόνα δημοσιογραφικής δεοντολογίας;

[2] Με ποια λογική διαχωρίζονται σε επιθυμητές και ανεπιθύμητες, οι ειδήσεις στο ίδιο ζήτημα; Π.χ. τιμή πετρελαίου.

[3] Πόσο δύσκολο πράγμα είναι ο εντοπισμός τίτλων που δεν αντιστοιχούν με το περιεχόμενο του ίδιου του δημοσιεύματος; Με τις εύκολες ταμπέλες;

[4] Θα ήταν περιορισμός της ελευθερίας του Τύπου, ο στιγματισμός της χρήσης Χιτλερικών μεθόδων πειθούς; Η συστηματική πλύση εγκεφάλου, εν τέλει, εντοπίζεται αντικειμενικά, ή είναι κάτι απροσδιόριστο;

Συμπέρασμα

Υπάρχουν κανόνες αμερόληπτοι, που συνεπάγονται και απολύτως ξεκάθαρη διαπίστωση παράβασης. Και αφορούν το ΠΩΣ της δημοσιογραφίας. Τη δεοντολογία της.

Πολύ σωστά, έχεις πει: “the great editors of the past, are spinning in their grave” (οι μεγάλοι συντάκτες του παρελθόντος, στριφογυρίζουν στον τάφο τους).

Το Σύνταγμά σας, μου επιτρέπεις, κατοχυρώνει την ελευθερία ως προς το ΤΙ. Όχι την ασυδοσία στο ΠΩΣ.

Γενικοί αλλά σαφείς κανόνες στο ΠΩΣ, λοιπόν.

Όθεν,

Καθώς το twitter καθίσταται βασικό μέσο ενημέρωσης, και μάλιστα άμεσης, λέω να το ξανασκεφθείς. Ως συνήθως, από μηδενική βάση. Αλλά με υψηλό στόχο.

Όλα αυτά, φρονώ, είναι κάτι που οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να σπρώχνουν. Όχι όλοι μόνον για το συμφέρον τους. Αν το πιάσεις σωστά, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μπορείς –λέμε τώρα– να γίνεις ίνδαλμα των δημοσιογράφων.

Sincerely yours,

Kostas

3 Νοεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας