Οι δύο λέξεις του τίτλου είναι ένα σύνθημα που έχω ήδη
προτείνει μέσω διαδικτύου. Είναι απλό και ταυτόχρονα –νομίζω– πολυσήμαντο.
Πρώτον, σημαίνει ότι για μας έχει βαρύνουσα σημασία το ότι
είμαστε Έλληνες.
Δεύτερον, συνιστά μία έμμεση πλην σαφή ομολογία ότι αυτή την
στιγμή δεν πολυαξίζουμε το ιστορικό όνομα.
Και τρίτον, προβάλλει το κρίσιμο ερώτημα: Τί σημαίνει
ακριβώς να ξαναγίνουμε Έλληνες; Στο βιβλίο μου «Με τα μάτια ενός πατέρα»
αναδεικνύω την άποψη ότι «Αν έφθανε ένα copy/paste,
δεν θα χρειαζόταν». Δεν φθάνει να αντιγράψουμε τους προγόνους μας. Χρειάζεται
να τους ξεπεράσουμε. Με νέες ιδέες.
Συνολικά, αυτή η προσέγγιση διαχωρίζει τους Έλληνες από τους
«ελληναράδες». Αυτούς που –υπό διάφορες μορφές– οχυρώνονται πίσω από άνευ
υποχρεώσεων κληρονομικά δικαιώματα. Και –αντίθετα– εστιάζει στο ιστορικό μας
Χρέος.
Σίγουρα μία τέτοια υψηλή προσπάθεια χρειάζεται επιμελή προετοιμασία,
διεξοδική διάγνωση του προβλήματος, απροκατάληπτη εξέταση εναλλακτικών λύσεων
και προτάσεων. Χρειάζεται σκέψη, λογισμό. Μόνο που σήμερα κάθε πνευματική
εργασία φέρει το βάρος του γνωστού «Αεργία μεν θράσος, λογισμός δε όκνον
φέρει».
Ίσως δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν ότι αυτή η φράση
παραχαράσσει ευθέως τον περίφημο «Επιτάφιο Λόγο» του αρχαίου Περικλή. Είχε πει: «Υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι
τολμούμε να υπολογίσουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε. Σχετικά με αυτό
στους άλλους η αμάθεια φέρνει θράσος, ενώ η σκέψη τους κάνει να διστάζουν. Πιο
γενναιόψυχοι όμως πρέπει να θεωρούνται όσοι γνωρίζουν με σαφήνεια τις συμφορές
και τα ευχάριστα, και όμως η γνώση αυτή δεν τους κάνει να αποφεύγουν τους
κινδύνους.» Στους άλλους. Όχι σε εμάς.
Σήμερα είναι δημοφιλής η διαχείριση της κρίσης, της
μιζέριας. Ο διάχυτος λαϊκισμός ζητά «έργα» –άνευ σχεδιασμού. Προτιμούνται
ευρέως τα βολέματα, οι αποσπασματικές πολιτικές, οι πρόσκαιρες παρατάσεις.
Πλάνο είναι να διατυπώνει γραπτώς ο κάθε πολιτικάντης τις ονειρώξεις του. Αν
είναι και σε χαρτί ιλλουστρασιόν …
Το καζάνι, όμως, εμφανώς
«βράζει». Ζούμε ιστορικές στιγμές. Κάποιος που θέλει να βλέπει όλα τα
ενδεχόμενα, θα πρότεινα να αξιολογήσει την διαπίστωση του αείμνηστου συμπολίτη
μας στοχαστή και συγγραφέα Άγγελου Φουριώτη: Σε κάθε μεγάλη επανάσταση, πριν
αναλάβουν οι ηγέτες, προηγούνται οι δημαγωγοί.
Κοινώς: τα φαβορί δεν βιάζονται.
Κόρινθος, 22 Μαρτίου 2015
