Οι προ ημερών αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας επί θεμάτων συνταγματικότητας μέτρων υποχρέωσης εμβολιασμού, αξίζουν προσεκτική ανάγνωση, αλλά και ενατένιση των συνεπειών. Ως απλός σκεπτόμενος πολίτης, δημοσιοποιώ τις απόψεις μου, αποφεύγοντας προσεκτικά οποιαδήποτε κριτική δικαστικών αποφάσεων.
Κατ' αρχάς, η περί του Πυροσβεστικού Σώματος προσφυγή, δεν προέβαλλε αντιρρήσεις επί της σκοπιμότητας εμβολιασμού. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, κρίθηκε τελεσίδικα το τυπικό. Ομοφώνως το Σ.τ.Ε. αποδέχθηκε τη δυνατότητα του Κράτους να επιβάλλει μέτρα υποχρεωτικού εμβολιασμού. Προφανώς, αν συνηγορούν ουσιαστικοί λόγοι.
Επί της ουσίας, λοιπόν, η Απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, απάντησε κατά δύο τρόπους στις αιτιάσεις των υγειονομικών. Αφ' ενός έκρινε απαράδεκτες τις επιστημονικής υφής αιτιάσεις τους, χωρίς να τις εξετάσει, καθώς -αφ' ετέρου- έκρινε ότι αρκούν οι αποφάσεις των αρμοδίων υπηρεσιών (ΕΟΔΥ κ.λ.π.)
Από μία άποψη, δείχνει σαν να απονέμεται κάποιος τίτλος επιστημονικής αυθεντίας στις Κρατικές Υπηρεσίες.
Σαν να μην νοείται επιστημονική αμφισβήτηση των επιστημονικών θέσεων που ενυπάρχουν στις αποφάσεις των αρμοδίων υπηρεσιών. Σαν να μην νοείται ακυρωτική δικαστική προστασία.
Από μία άλλη άποψη, όμως, την οποία καταθέτω εκ πείρας, μάλλον επαναλήφθηκε ένα γνωστό ελληνικό φαινόμενο. Όχι μόνο νεοελληνικό -το τονίζω.
Εν ολίγοις: αντί οι προσφεύγοντες υγειονομικοί να στοιχειοθετήσουν ευθείες επιστημονικές αντιρρήσεις πάνω στα έγγραφα που επικαλείται η προσβαλλόμενη Απόφαση, απλώς αντιπρότειναν "τα δικά τους". Υπό τέτοιες συνθήκες, σίγουρα, το Σ.τ.Ε. δεν έχει άλλη επιλογή.
Είτε συνέβη το πρώτο, είτε συνέβη το δεύτερο, κάθε συνετός πολίτης καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάθε συνετός πολίτης, δίνει απόλυτη προτεραιότητα όχι στη νίκη αλλά στην αλήθεια.
Ας σκεφθούμε και το εξής: Για κάθε τεχνικό έργο, εξετάζουμε τις περιβαλλοντικές του επιπτώσεις. Σε ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα Υγείας και Δικαιοσύνης, ποιός εξετάζει τις κοινωνικές επιπτώσεις; Ποιός τις εξετάζει υπό σαφείς προδιαγραφές δομής και πληρότητας; Υπό πνεύμα φιλαλήθειας;
Κάπως έτσι, εφ' όσον υπάρξει προσφυγή, το Σ.τ.Ε. ελέγχει εξονυχιστικά επί της ουσίας -και καλά κάνει!- τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις ακόμη και μικρών έργων. Αντιθέτως, προ ενός τόσο σοβαρού μέτρου Δημόσιας Υγείας, δεν μπαίνει καν στην ουσία. Και τις κοινωνικές επιπτώσεις του, δεν επιτρέπεται καν να τις αναλογισθεί.
Ευρύτερα, στην κοινωνία μας, δείχνει σαν να μην τίθεται η κοινή λογική πάνω από την Επιστήμη, σαν να μην χρειάζεται να πρυτανεύει στις αποφάσεις μας. Σαν να περιττεύει, όσο κι αν -αν!- εκθέτει ειδικούς και αυθεντίες. Ίσως αποδεικνυόμαστε να διυλίζουμε τον κώνωπα και να καταπίνουμε την κάμηλο.
Υπό αυτό το πρίσμα, δείχνει να ενυπάρχει η κοινωνική αντίληψη ότι ακόμη και η πραγματικότητα δεν έχει "φωνή". Σαν να χρειάζεται να πρωτοκολλήσει κάποια προσφυγή. Που μπορούμε και να την απορρίψουμε. Όχι;
Στη Φιλοσοφία, από αιώνες, έχει καταγραφεί η άποψη: "Αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται". Η αντίληψη ότι "τα πανθ' ορά", όμως, υπάρχει και στα Ομηρικά Έπη και στο Ευαγγέλιο.
Προφανώς, πλέον, η Φύση θα χρειασθεί να βρει έναν ευγενικό τρόπο να υποδείξει πειστικά ότι υπάρχει Θεός.
Διμηνιό 4 Δεκεμβρίου 2021
Κώστας Τζαναβάρας
σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου