Το της Γροινλανδίας πεπρωμένον

Μία ξενέρωτη Δανέζα, πρωθυπουργός –κατά πώς διαβάζουμε– της χώρας της, έλυσε το πλέον πρόσφατο μικροπρόβλημα του εκκεντρικού πλανητάρχη.

Εξηγώ –τρόπον τινά.

Έμαθε, ως γνωστόν, για το ενδιαφέρον του να αγοράσει τη Γροινλανδία, που υπάγεται στην κυριαρχία της Δανίας, και θεώρησε εαυτήν αρμοδίαν διά να απαντήσει. Και έσπευσε να χαρακτηρίσει την πρόταση “absurb” (παράλογη, άτοπη).

Φυσικά, ακολούθησε το αυτονόητο: ματαιώθηκε η επίσκεψη του Προέδρου των ΗΠΑ στην Κοπεγχάγη. Μαζί, ακολούθησε και το αναμενόμενο: τα ενορχηστρωμένα διεθνή Μ. Μ.«Ε.» μας πληροφόρησαν ότι η ματαίωση είχε αιτία την άρνηση πώλησης του νησιού.

Φυσικά, στη διαδρομή, ως συνήθως, δεν έλειψαν σχόλια φωστήρων. Θεωρίες περί μεταλλευμάτων και στρατηγικής θέσης, έλαμψαν.

Γροινλανδός επίσημος, αντιθέτως, απάντησε λογικά. Σε ελεύθερη απόδοση: δεν είμαστε για πούλημα, αλλά για επενδύσεις, ευχαρίστως.

Ο χαρακτηρισμός “absurb”, λοιπόν, ήταν αδικαιολόγητος και αγενέστατος. Εξ ου και προκάλεσε σειρά άλλων σχολίων, προσβλητικών της προσωπικότητας του πλανητάρχη. Επί πλέον, όμως, ήταν και στην ουσία του επιεικώς ατυχής.

Είναι απλό: η κατοχή της Γροινλανδίας στοιχίζει ετησίως στη Δανία 700 εκ. $, ο Trump σκέφτεται κάτι καλύτερο, και προτείνει [υποθέτουμε: στη Δανία] αξιοπρεπέστατα να την αγοράσει μετρητοίς. Πού είναι το παράλογο; –εκτός αν δεν έχουμε καπιταλισμό…

Να βγάλουμε άκρη: Ο περί ου, προηγουμένως, καθώς δεν έβλεπε κάποια δήλωση χρήσιμη στον ορίζοντα, έριξε μπόλικο λαδάκι στη φωτιά. Δημοσίευσε φωτογραφία, επεξεργασμένη καταλλήλως, με χρυσαφί πύργο Trump στην ατυχή …παγόνησο. Και η περιπόθητος δήλωσις, το “absurb” τουτέστιν, εγένετο. Bingo!

Κάπως έτσι, ο δαιμόνιος Donald, βρήκε έναν [σχετικά…] εύσχημο τρόπο να αποφύγει κάτι που δεν είχε τω ώντι αντιληφθεί αρχικώς: μία αγγαρεία. Απελπιστικά ανιαρή. Υπογράφω.

Κρίμα, όμως, που δεν μας έφυγε η περιέργεια ούτε πόσα θα μοστράριζε, αλλά ούτε και ποιος θα τα τσέπωνε. Σωστά;

Δεν απομένει, συνεπώς, παρά να δούμε την κατ’ εμέ σοβαρή διάσταση του θέματος, την περιβαλλοντική. Ένα από τα θέματα, άλλωστε, στα οποία έχουν αγρίως διαστραφεί οι πολιτικές προθέσεις Trump, είναι η προστασία του περιβάλλοντος.

[Σημειώνω ότι το άλλο μεγάλο κατασκεύασμα αρρωστημένης δημοσιογραφικής φαντασίας, τα μυθεύματα περί προθέσεων κατάργησης του συστήματος υγείας (Obamacare), έχουν ξεχασθεί. Άνευ διδαγμάτων…]

Ίσως, συνεχίζω, δεν είναι και πολλοί αυτοί που θα πίστευαν ότι θέλει την Γροινλανδία για θεαματική δράση, τεχνολογίας αιχμής, για περιβαλλοντικούς σκοπούς. Κάτι τέτοιο, πάντως, θα ήταν ένα θεαματικό γκολάκι εκτός έδρας, που θα άφηνε πολλούς –και πολλές– με το στόμα ορθάνοιχτο. Κι ας μην ξανασκεφτόντουσαν τα περί “absurb”…

Σίγουρα, ελάχιστοι θυμούνται, από την προεκλογική περίοδο, τα περί αετών. Σκοτώνονται, είχε πει, καθώς πετούν ψηλά, στα αμερικάνικα αιολικά πάρκα. Τί λένε άραγε οι ανά τον πλανήτη προστάτες του περιβάλλοντος; Αλλά, αλήθεια: τί λέει περί τούτου και ο προεδρικός απολογισμός; Μήπως το –ας το πούμε– eaglecare είχε την τύχη του –ονοματισμένου– Childcare;

Όλοι, όμως, θα μπορούσαν να εκτιμήσουν τι θα γινόταν αν το προεδρικό Twitter «ανέβαζε» το θέμα με τις μαζικές σφαγές κητωδών σε δανικά εδάφη. Εκτός των άλλων, το ετησίως επαναλαμβανόμενο αποτρόπαιο θέαμα, πέφτει και σε καλό timing προεκλογικά.

Κάπως έτσι, για την προεκτίμηση του εν θέματι πεπρωμένου της Γροινλανδίας, φαίνεται να μην είναι απαραίτητη κάποια ιδιαιτέρως υπερβολική δόση φαντασίας. Βοηθάει, άλλωστε, το γνωστό αριστούργημα κινουμένων σχεδίων με τη Χιονάτη.

Αισθηματία πρωταγωνιστή, έχουμε. Τους 7 νάνους ψάχνουμε…

25 Αυγούστου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

Το μοιραίο[;] λάθος του Donald Trump

Αθόρυβα εντελώς, χωρίς να πάρει «μυρουδιά» καν η κοινή γνώμη, ανέκυψε ζήτημα Fentanyl με την Κίνα. Δεν είναι και πολλοί, άλλωστε, αυτοί που γνωρίζουν για την κρίση οπιοειδών (opioid crisis) στις ΗΠΑ. Κι ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι το θέμα είναι ψηλά στην ατζέντα του Προέδρου Trump.

Εμείς οι ενήμεροι, γνωρίζαμε ότι υπάρχει συνεργασία, επί του σοβαρού θέματος, μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Ότι μεγάλο μέρος της ποσότητας αυτού του φαρμάκου, που «θερίζει» στην Αμερική, προερχόταν από την Κίνα, και μάλιστα με ανεξέλεγκτες λαθραίες εισαγωγές μέσω ταχυδρομείου. Και αναμενόταν σχετική ρύθμιση από κινεζικής πλευράς.

Ξαφνικά, όμως, προέκυψε προεδρικό tweet. Στρεφόταν κατά της Κίνας, για την πορεία των εμπορικών συνομιλιών και τη μη αγορά αμερικανικών αγροτικών προϊόντων. Και μαζί, την κατήγγειλε που δεν έκανε τίποτα για το θέμα Fentanyl.

Η κινεζική απάντηση εξέπληξε, όχι μόνον γιατί ήταν ένας απλός σχολιασμός (commentary) στο site του επισήμου πρακτορείου XINHUANET (Commentary: Blaming China for US fentanyl issue totally unacceptable).

Εξέπληξε και η σκληρή υπόδειξη ότι είναι θέμα αμερικανικής «παράδοσης στην υπερβολική χρήση συνταγογραφούμενων αναλγητικών». Ήταν σκληρό πολύ και το «Οι ΗΠΑ έχουν να ρίξουν στον εαυτό τους και μόνον την ευθύνη για την κρίση κατάχρησης φαιντανύλης».

Εκείνο που προκαλεί κατάπληξη, όμως, είναι η ξερή και πλήρης κινεζική άρνηση ύπαρξης θέματος. Αν μη τι άλλο, το θέμα είχε τεθεί κατά την επίσκεψη Trump στο Πεκίνο, ήδη από το Νοέμβριο του ’17.

Αναρωτιέται, ευλόγως, κανείς τι ακριβώς να συμβαίνει. Και υπάρχουν πολλές αληθοφανείς απαντήσεις. Αλλά μία από αυτές είναι –φρονώ– η πιο ανησυχητική: κανείς δεν τόλμησε μέχρι τώρα να πει την αλήθεια στον Πρόεδρο Trump. Και η Κίνα, απλώς σιωπούσε ακούγοντας.

Το σκηνικό, κάθε άλλο παρά αθώο είναι. Για τους κάπου 64.000 θανάτους ετησίως στις ΗΠΑ, υπήρχε ξεκάθαρη ενοχή αμερικανικών φαρμακευτικών εταιρειών. Η «καραμέλα» για ευθύνες της Κίνας, προφανώς, ήταν πολύ βολική.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι ακριβώς αυτό: τι ήξερε [και τι ξέρει] σχετικά ο Πρόεδρος Trump; Η απάντηση «τίποτα», πάντως, συνάδει με την επιλογή απάντησης μέσω “commentary”, και χωρίς ονομαστική αναφορά.

Προφανώς, σε αυτό το ενδεχόμενο, υφίσταται ευρύτερο πρόβλημα, στο σύστημα πληροφόρησης του Προέδρου Trump. Και η Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι η ανακριβής ενημέρωση είναι η αχίλλειος πτέρνα των ηγετών με ισχυρή ατομική εξουσία. Κόλακες και επιτήδειοι, ήξεραν πάντα πολύ καλά να διαστρέφουν την αλήθεια. Και δύσκολα βρίσκονται πρόθυμοι να την αποκαταστήσουν –κυρίως γιατί είναι απίθανο να το επιτύχουν.

«Στέκουν», π.χ., τα περί 150 δις $, συν 1,8 δις $ cash, στη συμφωνία με το Ιράν;

Μία άλλη αληθοφανής απάντηση, είναι για ακόμη λιγότερους. Με λίγη παραπάνω προσοχή, όμως, διακρίνεται ότι ο σχολιασμός είναι πολύ μακροσκελής για σκληρός, και μάλιστα κινέζικος. Έχει και αντιφάσεις. Π.χ. δεν υπήρχε θέμα, αλλά ελήφθησαν μέτρα. Χώρια που απαντάει σε κατηγορία που δεν υπήρξε ακριβώς.

Δείχνει σαν κάποιοι γραφειοκράτες να παραληρούν –αυτή τη φορά από άδικη επίθεση. Την προηγούμενη φορά, αντίστοιχο παραλήρημα ήταν για σκληρή απειλή. Ο ΥΠΕΞ της Βόρειας Κορέας, το ’17, μιλούσε για «κήρυξη πολέμου».

Κι ενώ ο “Dear Mr.Chairman” σιωπούσε χαρακτηριστικά.

Συνεπώς, σε σχέση με την ιδιότυπη ερώτηση του τίτλου, υπάρχουν τουλάχιστον δύο εκδοχές: μία για βιαστικούς, και μία για υπομονετικούς. Αν προκύψει και σήμα «αργάημισυ» την …καλή βραδιά του τρέχοντος μηνός…

18 Αυγούστου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

Είναι ρατσιστής ο Trump;

«Πιό ρατσιστής, πεθαίνεις.» -η πλειοψηφούσα απάντηση. «Δεν έχω ίχνος ρατσισμού στο κορμί μου!» -η γραμμή απολογίας του κατηγορουμένου, που έκανε πολλούς να σφαδάζουν.

Αν θέλουμε να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, υπάρχει η σχετική «Ιερεμιάδα», που χρονολογείται ήδη από την αρχή της προεκλογικής περίοδου. Και δίνει έκτοτε (17.8.16) τον τόνο των ενορχηστρωμένων επιθέσεων.

Ο συντάκτης «γνώμης» των New York Times, Charles Blow, λοιπόν, υπέγραφε το «Why Blacks Loathe Trump» (Γιατί οι μαύροι σιχαίνονται τον Trump). Καταμαρτυρούσε παλαιότερες συμπεριφορές του περί ου, ως πολίτη και επιχειρηματία, οι οποίες πια δεν απασχολούν. Αφ’ ενός κρίθηκαν με το αποτέλεσμα των εκλογών. Αφ’ ετέρου υπάρχει ήδη επαρκής προεδρικός απολογισμός: ιστορικό χαμηλό ανεργίας των Αφρο-Αμερικανών, άνοδος μισθών, θεαματική πτώση τιμών φαρμάκων κ.α.

Περιέργως, το άρθρο καταμαρτυρούσε ρατσισμό και στη γνωστή προεκλογική θέση Trump ότι ο Obama υπήρξε ο «ιδρυτής (founder) του Ισλαμικού Κράτους». Παρέλειπε, βεβαίως, το πολιτικό σκεπτικό: ο τρόπος αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, διευκόλυνε την ίδρυση του ISIS.

Η σκληρή κατηγορία, φυσικά, μπορεί να βρει αντίλογο πολιτικό. Αλλά, για να χαρακτηρισθεί ρατσιστική, χρειάζεται να αδυνατεί κανείς να διακρίνει το τι είναι και τι δεν είναι ρατσισμός. Περί αυτού πρόκειται.

Με το ίδιο πνεύμα θολούρας, στην πλέον πρόσφατη αντιπαράθεση, λόγου χάριν, ο Trump κατηγορήθηκε για την φραστική επίθεση σε Δημοκρατικό βουλευτή του Maryland. Αλλά ήταν καθαρά πολιτική επίθεση, με κατηγορίες για αναποτελεσματικότητα. Το ότι ο καθ’ ου είναι Αφρο-Αμερικανός, δεν είχε απολύτως καμία σχέση με τις κατηγορίες.

Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, όμως, ο Trump δεν χάνει ευκαιρία για δούλεμα χοντρό στους θολωμένους αντιπάλους του. Η καλή εκδοχή, είναι ότι έτσι τους οδηγεί στην αλήθεια.

Η γνωστή, μάλιστα, αντιπαράθεσή του με την περίφημη τετράδα Δημοκρατικών …βουλευτριών “SQUAD” (Sharp Questioners United Against Donald), θεωρείται πλέον «ψηφοθηρική βεντέτα».

Για περισσότερα: «Οι κινήσεις Trump και η συνταγή Kierkegaard» (18.4.17)

Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει πολλούς να τον σιχαίνονται, είναι ότι επιδεικνύει πνευματική υπεροχή. Μαζί και ειρωνεία. Γι’ αυτό και αδιαφορούν παγερά για τον λαμπρό απολογισμό του.

Προφανώς, όπως λέμε, «Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια»…

Εκείνο, πάντως, που δεν μπορεί να του συγχωρεθεί, είναι η νέα απροκάληπτη ρατσιστική επίθεση κατά των αδικημένων επενδυτών της Wall Street. Εκδηλώθηκε με ωμό ρατσιστικό “tweet” –αντικινεζικό αυτό.

Αυτή η ωμή ρατσιστική επίθεση, τω ώντι, εκδηλώθηκε μόλις 9 λεπτά μετά την όλως κινεζόφιλη ανάρτηση:

«Κανένα πουλί δεν μπορεί να πετάξει
αν δεν μεγαλώσουν τελείως τα φτερά του.»

4 Αυγούστου 2019

Κώστας Τζαναβάρας