ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ αριστεροί επαναστάτες (Jenny's World 25.4.2023)

 

Ο σύνθετος όρος “αριστερός επαναστάτης”, θεωρείται μάλλον ταυτολογία. Σαν το “επαναστάτης” να εννοείται. Παραπέμπει, δηλαδή, σε κάτι σαν: μα κάθε αριστερός είναι επαναστάτης. Χωρίς να χρειάζεται απόδειξη -αρκεί η ταμπέλα. Κι ακόμη περισσότερη προκατάληψη, υπάρχει απέναντι στον όρο “δεξιός επαναστάτης”.

Καλή διαδικτυακή φίλη, είχε κάνει χαρακτηριστικά λόγο για “ανέκδοτο”. Δεν την είχα καν προβληματίσει, φέρνοντας παράδειγμα τον αείμνηστο Κορίνθιο στοχαστή Νίκο Καλογερόπουλο, έναν καθαρά δεξιό. Αγνόησε και το σχετικό τσιτάτο του που επιστράτευσα: «Η Ελλάδα δεν χρειάζεται πυροσβέστες. Η Ελλάδα χρειάζεται πυρπολητές.»

Για μία ακόμη φορά, φαίνεται ότι έχουμε πρόβλημα με τις λέξεις, τα νοήματα. Με τη γλώσσα. Πρόβλημα που προστίθεται στο επίσης μεγάλο πρόβλημά μας με την Ιστορία -που διδάσκει ότι δεν μας διδάσκει.
Να τα βάλουμε σε μία σειρά;

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ “ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ“, είναι ότι έχει γίνει πιά συνώνυμο της εξέγερσης, της διαδήλωσης, της υψωμένης γροθιάς. Αν το προσέξουμε λίγο περισσότερο, όμως, “επανάσταση” λέμε κάθε μεγάλη αλλαγή. Αλλαγή, μάλιστα, η οποία πυροδοτεί ευρύ κύμα δευτερογενών αλλαγών. Υπό αυτό το χαρακτηριστικό πνεύμα, λέμε ότι κάτι “φέρνει επανάσταση”.

Όταν λέμε, λόγου χάριν, “βιομηχανική επανάσταση”, εννοούμε ότι η επινόηση της βιομηχανίας έφερε αλυσιδωτές αλλαγές σε ολόκληρη την κοινωνία. Άλλαξε ακόμη και η οικογένεια, όπως και οι σχέσεις των δύο φύλων.
Ή, πάλι, όταν λέμε ότι η εφεύρεση της τυπογραφίας έφερε επανάσταση, εννοούμε ότι δεν άλλαξε απλώς την εμφάνιση των βιβλίων ή το κόστος τους. Άλλαξε άρδην το τοπίο στην κυκλοφορία ιδεών και τη μόρφωση.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ “ΔΕΞΙΟΣ”, από την άλλη, είναι ότι έχει γίνει πιά συνώνυμο του βολέματος και της συντήρησης. Κάθε δεξιός, δηλαδή, θεωρείται ανυποχώρητος θεματοφύλακας του status quo, και εχθρός κάθε αλλαγής. Όπως έχει πει από χρόνια άλλη εκλεκτή διαδικτυακή φίλη, “Είναι κι αυτοί που τρέχουν χωρίς να τους κυνηγάνε, είμαστε κι εμείς που δεν αλλάζουμε ούτε σταυροπόδι…”

Όταν λέμε “δεξιός”, όμως, εννοούμε απλώς κάποιον που δίνει προτεραιότητα στο άτομο, βλέποντας ότι ο ανταγωνισμός και η ιδιωτική πρωτοβουλία προάγουν την κοινωνία. Η διαφορά με τον “αριστερό” είναι θεωρητικά σαφής: η κοινωνία προστατεύει το άτομο, χωρίς να διστάζει να κάνει λόγο για “μάζα”.
Κι ας μην ανοίξουμε εδώ την άλλη μεγάλη συζήτηση: το κράτος υπάρχει για το άτομο ή το άτομο για το κράτος;

ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΟΞΥΜΩΡΟ ΣΧΗΜΑ, κάπως έτσι, το “δεξιός επαναστάτης”. Κάτι σαν ζεστό παγωτό, δροσερή φωτιά. Και, ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι μάλλον ανώφελο να μετρήσουμε πόσες επαναστάσεις έχουν γίνει από δεξιούς ανά τους αιώνες.
Ποιός, ας πούμε, θα μάντευε ότι η κατάργηση της δουλείας στις ΗΠΑ έγινε από ρεπουμπλικάνους, υπό τις σφοδρές αντιδράσεις των δημοκρατικών; Να το τσεκάρουμε, μήπως κάνω κάποιο λάθος;
Ή, πάλι, μήπως να τσεκάρουμε πόσοι δεξιοί στις μέρες μας δεν είναι και τόσο δεξιοί;

 

ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΤΤΟ, συνεπώς, να περιμένουμε μία τέτοια επανάσταση. Ειρηνική και δημιουργική, τόσο που να μη γίνεται ούτε μονόστηλο στα Μ.Μ.Ε.

Κάπως έτσι, στο αντίστοιχο άρθρο “ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ δεξιοί επαναστάτες”, προ 8μήνου, στην ναυαρχίδα του δεξιού τύπου του νομού μας, κατέληγα και σε γενικές συστάσεις:
Πρώτον, επί της ουσίας, ποίηση Ταγκόρ: “Το κέρδος χαμογελάει στην καλοσύνη, όταν το καλό είναι προσοδοφόρο”.
Δεύτερον, ερώτηση εργασίας: πώς θα φτιάχναμε την κοινωνία, αν -αννν!- ήταν να τη φτιάχναμε από την αρχή; Ό,τι δεν θα φτιάχναμε, είναι καταδικασμένο -τόσο απλό.
Και τρίτον, ερώτηση επί του χρόνου (timing): πότε κάνουν αλλαγές οι συντηρητικοί νοικοκυραίοι; Καταρτισμένος και έμπειρος τραπεζικός, μου έχει πει το μυστικό: όταν πάνε καλά τα πράγματα, αλλά δεν εμπνέουν για το μέλλον σιγουριά. Αυτό που λέμε “Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν”…

 

ΕΔΩ, ΣΤΗΝ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ του νομού μας, όμως, γιατί ζητούνται αριστεροί επαναστάτες;

ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΟΥΤΕ ΠΟΛΥ, λοιπόν, οι αριστεροί επαναστάτες ζητούνται για έναν επαναστατικό λόγο: για να συμπαραταχθούν με τους δεξιούς επαναστάτες. Για να φέρουν επαναστατικές αλλαγές στον καπιταλισμό. Για να στρίψουν μαζί τις διαχωριστικές γραμμές κατά 90 μοίρες.
Τουτέστιν: Ας γίνουν οι επαναστατικές αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία μας, και μετά ας ψειρίσουμε το αν ήταν δεξιά ή αριστερή η επανάσταση.

Κόρινθος 25 Απριλίου 2023

Κώστας Τζαναβάρας
σύμβουλος μηχανικός – συγγραφέας

Η προσβολή της προσωπικότητας ως κατάχρηση εξουσίας (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1838/20.4.2023)

ΠΡΟ ΑΡΚΕΤΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ, στην πόλη μας Κόρινθο, το νερό ήταν σπανίως στη βρύση μας. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν μόνον η έλλειψη της αναγκαίας ποσότητας ή τα αναμενόμενα λόγω διαφορών υψομέτρου. Επί πλέον, υπήρχε το παρα-σύστημα του καθημερινού ελέγχου ποιός παίρνει και ποιός δεν παίρνει νερό.

Πολύ απλά, η τότε δημοτική υπηρεσία ύδρευσης έπαιρνε καθημερινά ειδικές οδηγίες του δημάρχου. Αναλόγως, άνοιγε ή έκλεινε βάνες, ώστε να εφαρμοσθούν οι οδηγίες του δημάρχου. Έτσι, κάποιοι είχαν νερό συχνότερα και άλλοι πιό σπάνια.

Ερώτηση εργασίας: είναι προσβολή της προσωπικότητας το να μην έχεις νερό βάσει αυθαίρετης οδηγίας δημάρχου; Εφ' όσον βεβαίως, διευκρινίζω, αποδεικνύεται αυθαίρετη.

Στη συνέχεια: αν η ειδική οδηγία δημάρχου αποδεικνύεται αυθαίρετη, και άρα προσβολή της προσωπικότητας κάποιου δημότη, υπάρχει κατάχρηση εξουσίας;

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΝΟΜΙΚΟΣ ώστε να δώσω γνώμη. Δεν θα δώσω καν παραπομπές στον Αστικό και Ποινικό Κώδικα. Ως σκεπτόμενος πολίτης, όμως, αισθάνομαι ότι προφανώς θα υπήρχε και προσβολή προσωπικότητας και κατάχρηση εξουσίας.

Ως σκεπτόμενος πολίτης, επίσης, γνωρίζω ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που δ-ε-ν θα διέβλεπαν ούτε κατάχρηση εξουσίας ούτε προσβολή προσωπικότητας. Θα δυσκολεύονταν, μάλιστα, και με την υπόθεση εργασίας "αν η ειδική οδηγία δημάρχου αποδεικνύεται αυθαίρετη".

ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ η προσοχή είναι στραμμένη στην ιδιωτικοποίηση ή μη του νερού. Σαν να μην υπάρχουν προβλήματα όσο το νερό είναι υπό δημόσιο έλεγχο. Σαν να υπάρχει μόνον το θέμα ιδιοκτησίας. Σαν να μην ενοχλεί το να μεταχειρίζονται το νερό οι δημοτικοί μας άρχοντες σαν ατομική ιδιοκτησία τους.

ΕΝ ΟΨΕΙ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ, λοιπόν, είναι ίσως ευκαιρία να ερευνηθεί δημοσίως η περίπτωση της ύδρευσης του Διμηνιού. Υπήρξε το 2021 δικαστική προσφυγή 21 κατοίκων που έθεταν ρητώς ζήτημα προσβολής της προσωπικότητάς τους, λόγω μη παροχής ποσίμου νερού.

Σιωπηρώς, το Πρωτοδικείο Κορίνθου δέχθηκε το σκεπτικό, ορίζοντας επί λέξει: "Διατάσσει να γίνει χρήση υδροφόρων οχημάτων για τη μεταφορά πόσιμου νερού κατάλληλου για πόση και μαγείρεμα στη δεξαμενή που διοχετεύει το νερό στις βρύσες των οικιών των αιτούντων στο Άνω Διμηνιό Κορινθίας".

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΩΝ, αιρετών και μη, αξίζει ειδικής προσοχής και έρευνας.

Ενδεικτικά θα επισημάνω το εξής απίστευτο: επί ένα έτος είχαμε ακριβοπληρωμένο νερό με βυτία (3,30 ευρώ το κυβικό!), το οποίο ήταν μεν πόσιμο στη δεξαμενή, αλλά δεν ήταν πόσιμο στη βρύση μας. Και η -μη ιδιωτική!- επιχείρηση ύδρευσης το χρέωνε μέχρι και 15 ευρώ το κυβικό. Ολογράφως: δέκα πέντε.

Λόγω προβληματικού δικτύου, εκτός των άλλων, η τροφοδοσία με βυτία δεν είχε νόημα. Πρόκειται σαφώς περί παραλογισμού. Ακόμη χειρότερα, όμως, από αυτόν τον παραλογισμό δεν ενοχλήθηκαν ούτε οι "21" ούτε οι αρμόδιοι. Ούτε κανείς το είπε στο Δικαστήριο. Και υπάρχουν κι άλλα πολλά.

ΣΥΝΕΠΩΣ ΤΟ ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ: αν -αν!- αποδεικνύεται προσβολή προσωπικότητας και κατάχρηση εξουσίας, και κατ' εξακολούθηση μάλιστα, υπάρχει κάποιος που να πει κάτι σαν "ΩΣ ΕΔΩ!!";

 

Κόρινθος 3 Απριλίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

 

 

Το διακύβευμα των φετινών εκλογών (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1837/13.4.2023)

Καθώς είμαστε λίγο πριν την τελική ευθεία των βουλευτικών εκλογών, και με σοβαρό ενδεχόμενο επανάληψης, ενώ στο βάθος είναι προγραμματισμένες και οι αυτοδιοικητικές, προτείνω να το φιλοσοφήσουμε. Τουτέστιν: να επιλέξουμε ποιό είναι το κύριο ζήτημα που θα κριθεί. Το διακύβευμα.

Η ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, βεβαίως, ασχολείται υπερβολικά με τον νικητή. Ανεξαρτήτως κόμματος, δηλαδή, οι σαφώς περισσότεροι θεωρούν αυτονόητο ότι το μακράν σημαντικότερο είναι το ποιός θα βγει πρωθυπουργός. Αντιστοίχως, δήμαρχος και περιφερειάρχης.

Η ΕΛΛΑΣΣΟΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, ασχολείται -κι αυτή υπερβολικά- με σενάρια και ευχολόγια περί πολιτικής ενότητας. Υπάρχουν ακόμη, δηλαδή, πολλοί ψηφοφόροι που ψιθυρίζουν "βρείτε τα". Σαν να αρκεί.

ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ, φαίνεται δεν θορυβούνται από τα σχετικώς αναφερόμενα στην πρόσφατη μεταπολιτευτική Πολιτική Ιστορία μας. Ούτε οι αυτοδυναμίες έδιναν λύσεις ούτε οι πολιτικές συγκολλήσεις. Και οι όποιες επιτυχίες, ήταν ...μονίμως προσωρινές.

ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΦΘΑΣΑΜΕ στην πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία. Δέος, απορία.

Σε πολιτικό επίπεδο, αναμφισβήτητα, δέσποσε κάτι πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά μας χρονικά: ο αρμόδιος υπουργός αιτιολόγησε την παραίτησή του ως ανάληψη των πολιτικών ευθυνών εκ μέρους όλων των προκατόχων του.

Και αν καλοσκεφθούμε το τί αφορούν αυτές οι πολιτικές ευθύνες, είναι η αποτυχία τους να φέρουν σε πέρας τα έργα ασφαλείας της κυκλοφορίας τραίνων, ενώ τα κοινοτικά κονδύλια ήταν διαθέσιμα. Περί αυτού πρόκειται.

ΩΣ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ, λοιπόν, προβάλλει αβίαστα το εξής συνταρακτικό ερώτημα: σε τί μοιάζουν τα πολιτικά μας κόμματα; Και είναι συνταρακτικό, υποστηρίζω, καθώς έχουμε συνηθίσει να εστιάζουμε στο σε τί διαφέρουν. Και από αυτές τις διαφορές προκύπτει ψήφος. Σωστά;

Παραμένοντας στη σιδηροδρομική τραγωδία, ερωτάται ποιά ΑΚΡΙΒΩΣ είναι ο ομοιότητα των πολιτικών μας κομμάτων. Τί εξηγεί την γενική τους αποτυχία; Αποτυχία όχι μόνον κυβερνητική, αλλά και αντιπολιτευτική -επισημαίνω.

ΘΑ ΕΒΑΖΑ ΤΙΤΛΟ τον εξής καινοφανή όρο: ατάσθαλος εξευρωπαϊσμός. Υπόκειται, δηλαδή, όλων των μεταπολιτευτικών πολιτικών ενεργειών μία επιφανειακή αντίληψη για τον εξευρωπαϊσμό της χώρας μας. Σαν να πατάμε σε δύο βάρκες, χωρίς να το ξέρουμε.

Σαν να γίνεται ευρωπαϊκή σύμβαση με ελληνικά τερτίπια, π.χ.

Η ΧΩΡΑ βαυκαλίζεται επισήμως για το ευρωπαϊκό της κεκτημένο, παραγνωρίζοντας την θεμελιώδη ασυμβατότητα ελληνικού και ευρωπαϊκού [τουτέστιν: ρωμαϊκού] πολιτισμού.

Η χώρα παλινδρομεί, καθώς επικρατεί η πλάνη ότι οι διαφορές του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι σε σχέση με τον ΝΕΟελληνικό πολιτισμό.

Η χώρα αυτοκαταστρέφεται , καθώς βλέπει λάθος τη διέξοδο. Η λύση ΔΕΝ είναι η συμμόρφωση ή η αποχώρησή μας. Η λύση είναι να ξέρουμε τί κάνουμε. Έχοντας επίγνωση της ασυμβατότητας, αλλά και της δεινής μας θέσης, ας εξευρωπαϊσθούμε ΠΡΩΤΑ σε αυτά που πρέπει και γίνεται, στα τραίνα λ.χ. ΜΕΤΑ, θα είναι πιό βατός ο δρόμος για να ξαναγίνουμε Έλληνες. Πρωτοπόροι.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, επιστρέφοντας στο "να το φιλοσοφήσουμε", βλέπω σαν διακύβευμα των φετινών εκλογών το αν θα αναζητήσουμε ΣΕ ΒΑΘΟΣ τα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας. Αλλιώς, ως συνήθως, θα κτίζουμε στην άμμο.

 

Κόρινθος 28 Μαρτίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας