Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη

Η φράση του τίτλου αποτυπώνει τον κεντρομόλο σχεδιασμό του οδικού δικτύου της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εκφράζει ευρύτερα την υπερσυγκεντρωτική αντίληψη διοίκησης. Στα ίδια πρότυπα χτίστηκε το νεότερο ελληνικό κράτος, Αθηνοκεντρικό.

Στις μέρες μας, αυτό το αδηφάγο κηφηναριό εκφράσθηκε από τον δικομματισμό Νέα Δημοκρατία / ΠΑΣΟΚ. Και επί Αντώνη Σαμαρά αυτό το κηφηναριό οδηγεί αδίστακτα την Ελλάδα στον γκρεμό. Παραποιημένα στατιστικά οικονομικά στοιχεία δίνουν εντυπώσεις μικροεπιτυχιών, αλλά η κρίση είναι εδώ.

Το πρόβλημα, όμως, είναι ευρύτερο. Και φάνηκε με την αναγκαστική συμμόρφωση της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης στα εξ Αμερικής μονεταριστικά μαντζούνια. Αυτά που αποδοκίμαζε αγρίως μέχρι πριν λίγο. Η περιβόητη «ποσοτική χαλάρωση» αντικατέστησε ήδη το επίσης αποτυχημένο μαντζούνι της Γερμανικής μορφής λιτότητας.

Πρόκειται για μέτρα που σπρώχνουν τον χρόνο απέναντι στο τέρας του αποπληθωρισμού. Αυτοί που τα λανσάρουν ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Ξέρουν ότι δεν το νικάνε και απλώς κερδίζουν χρόνο σπρώχνοντας. Αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι προσπαθούν να σώσουν δεινόσαυρους φορώντας τους βατραχοπέδιλα.

"Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη" σημαίνει και κάτι άλλο. Ότι η λύση είναι ελληνική. Δεν χωράει ακόμη στο μυαλό όλων αυτών των νεόκοπων «πολιτισμένων» η δυνατότητα κομψής λύσης. Δεν χωράει, ατυχώς, και σε πολλούς Έλληνες μια τόσο φιλόδοξη σκέψη, μια τόσο απλή λύση σε ένα τόσο δύσκολο παγκόσμιο πρόβλημα.

Καθώς σήμερα τα φώτα της επικαιρότητας εστιάζουν σε μία ακόμη εκλογική αντιπαράθεση περιορισμένων φιλοδοξιών, έχω ένα μήνυμα για τους διαδικτυακούς μου φίλους. Τουλάχιστον για τους 758 που έχουν βάλει like στο άρθρο μου Γράμμασε έναν Έλληνα νέο.

Είναι από το finale του αριστουργηματικού κινηματογραφικού έργου “Seven”, που αναδεικνύει μοναδικά τα κατά Βοκκάκιο «7 θανάσιμα αμαρτήματα». Εκεί όπου ο αξέχαστος Morgan Freeman, άναυδος απέναντι στην αγριότητα ενός ακόμη αλλόκοτου εγκλήματος, προφέρει ξερά : I’ll be around.

25/1/15

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

ktz1958@gmail.com

Αν οι εκλογές είναι η απάντηση, ποιά είναι η ερώτηση ;

Αν δεν το θυμάσθε, εκλογές έχουμε γιατί δεν βγήκε πρόεδρος. Για κάποιο λόγο, ο συνταγματικός νομοθέτης θέλει ευρύτερης αποδοχής πρόεδρο. Ζήτησε 180 ψήφους, και δεν βρέθηκαν. Και, στις εκλογές, που το σύνταγμα επιβάλλει για να βγει πρόεδρος, κανείς δεν μιλάει για υποψήφιους προέδρους.

Δεν χολοσκάω για το ποιος θα είναι στην διακοσμητική θέση της Δημοκρατίας μας. Άλλο θέλω να τονίσω : έχουμε σύνταγμα για τα πανηγύρια. Όλοι μαζί το λέμε, με την στάση μας. Όχι ;

Το σύνταγμα έδωσε την ευκαιρία στην αντιπολίτευση να προκαλέσει εκλογές. Όπως θα έκανε και κάθε αντιπολίτευση για το δικό της συμφέρον – όχι αναγκαστικά του τόπου. Είναι έτσι ή όχι ;

Αν δεν σας έπεισα, σκεφθείτε κι αυτό : Την Δευτέρα θα έχουμε Βουλή, νέα. Θα συγκροτηθεί σε σώμα και αμέσως μετά θα κάτσει να εκλέξει πρόεδρο. Ακόμη κι αν – αν ! – δεν διαφαίνεται σχηματισμός κυβέρνησης.

Τρεις ψηφοφορίες, ανά πενθήμερο – πάντα κατά τις συνταγματικές επιταγές. 180 ο πήχης την πρώτη, 151 την δεύτερη. Και μετά, στην τελευταία, θα έχουμε μονομαχία των δύο πρώτων της δεύτερης ψηφοφορίας. Με απλή πλειοψηφία, παρακαλώ.

Ακόμη όχι ;

Συμπέρασμα : προφανώς η ερώτηση που ψάχνουμε δ-ε-ν είναι «Για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το Σύνταγμα».

Αυτό το Σύνταγμα το βλέπουμε από δύο σκοπιές. Από την μια το γράφουμε – ας μην γίνω χυδαίος – στα παλιά μας τα παπούτσια. Αυτό ακριβώς κάνουμε αυτήν την στιγμή – είδαμε πώς. Και από την άλλη, για να το αλλάξουμε, έχουμε κάτι μακρόσυρτες διαδικασίες.

Για πιο σοβαρή εξέταση του ερωτήματος του τίτλου, θα πρότεινα να σκεφθούμε λίγο δύο βαριές κουβέντες, αρχαίας σοφίας. Σοφίας – όχι φιλοσοφίας.

Μία κινεζικής προελεύσεως : «Οι αντιξοότητες είναι ένας καθρέφτης που δείχνει τον πραγματικό μας εαυτό».

Και μία ελληνικής : «Για τους συνετούς δάσκαλος είναι η λογική. Για τους ανόητους, η συμφορά». Δημόκριτος.

Μ’αυτά και μ’αυτά, ανεχόμαστε ένα κατ’ εξοχήν κακομαθημένο βουτυρόπαιδο να δηλώνει προ μηνός «Αν και με βολεύουν οι εκλογές, θέλω να βγει Πρόεδρος». Και, αφού ο ίδιος είχε δηλώσει ότι «Οι εκλογές είναι εθνικός κίνδυνος», το λογικό συμπέρασμα είναι ότι μας είπε το εξής απλό : «Με βολεύει ο εθνικός κίνδυνος».

Κανείς [;] δεν κατάλαβε. Κανείς [;] δεν θυμάται. Ούτε κανείς αξιολογεί εκ των υστέρων, βάσει γεγονότων. Και σίγουρα δεν σταθμίζει αυτό το κατάπτυστο ατόπημα μπροστά στην κάλπη. Σωστά ;

Μένει μόνο να δούμε αν οι εκλογές θα του δώσουν την ευκαιρία να πάρει νέα παράταση στην παραμύθα της επιτυχίας που πουλάει εντός και εκτός συνόρων. Ή, αν θα του δώσουν την ευκαιρία «να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια». Θα λέει κάτι σαν «εγώ καλά τα πήγαινα – οι άλλοι φταίνε».

Μήπως υπάρχει λογική αντίρρηση ; Υπάρχει – το κυριότερο ! – τρόπος να εξακριβωθεί η αλήθεια ;

Συμπέρασμα : η ερώτηση που ψάχνουμε μπορεί κάλλιστα να είναι «Ποια καλή δικαιολογία θα αποκτήσει ο τωρινός προκαθήμενος του λαού της δικαιολογίας ;» …

Από εκεί και πέρα, μπορούμε να δούμε αυτά που απασχολούν την επικαιρότητα. Φόροι, ομόλογα, γκλαμουριά – τα γνωστά. Ποιος θα μας κυβερνάει από Δευτέρα – το βασικό.

Υπάρχει, όμως, μία ατέλειωτη σειρά ερωτήσεων στις οποίες ο απλός ψηφοφόρος οφείλει να απαντήσει με μία ψήφο και μόνον.

Π.χ. :

«Ποιο κόμμα έχει τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό ;»

«Ποιο κόμμα να πάρει το bonus των 50 εδρών ;»

«Ποιος υποψήφιος στην εκλογική μου περιφέρεια είναι καλύτερο να με εκπροσωπεί ;»

«Ποιο κόμμα θέλω να έχει φωνή, κι ας μην κυβερνάει ;»

«Ποιο κόμμα έχει τις καλύτερες για μένα θέσεις στο κυριότερο για μένα θέμα ;»

«Ποιο κόμμα έχει τις καλύτερες για μένα θέσεις στα κυριότερα για μένα θέματα ;»

Ένα κομματικό ψηφοδέλτιο. με μερικούς σταυρούς, είναι όλο κι όλο το περιθώριο του ψηφοφόρου για να απαντήσει.

Από εκεί και μετά, αρχίζουν οι – υποτίθεται – ανάρμοστες ερωτήσεις του ψηφοφόρου στον εαυτό του:

«Ποιος θα μου διορίσει το παιδί ;»

«Ποιος, εκλεγόμενος, θα με ωφελήσει περισσότερο. Εμένα – οι άλλοι ας πάνε να πνιγούν.»

Και λοιπά, κ.λ.π., κ.λ.π.

Η εύκολη στάση είναι η στάση εισαγγελέα. «Κοίτα πώς ψηφίζουν !». Ποτέ «Κοίτα πώς ψηφίζω.»

Κάπως έτσι διαφεύγει η ουσία. Δεν είναι θέμα κακής συμπεριφοράς του ψηφοφόρου. Είναι θέμα συστηματικού προβλήματος. Δεν υπάρχει απάντηση σοβαρή για σοβαρό ψηφοφόρο με μία απλή ψήφο. Το τονίζω : σοβαρή για σοβαρό.

Απάντηση υπάρχει μόνον για πρόβατα που διαλέγουν τσοπάνη και μαντρί. Αυτοί ναι, μπορούν να πουν τα πάντα σε ένα ψηφοδέλτιο. Οι σοβαροί έχουν πρόβλημα με την «συλλήβδην ψήφο». Αυτό είναι το καρκίνωμα που μας κάνει πρόβατα θέλοντας και μη.

Συμπέρασμα : η ερώτηση που ψάχνουμε μπορεί να είναι «Σε ποιο μαντρί να πάω, αν και δεν είμαι πρόβατο ;».

Εν τω μεταξύ, η πόλωση καλά κρατεί. Τα μικρά κόμματα απειλούνται (λόγω του ορίου του 3%) με αποκλεισμό από την νέα Βουλή. Κάπως έτσι, βοηθούντος και του bonus των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, είναι πολύ πιθανό να δούμε αυτοδύναμο κόμμα με κάπου 30%. Αν έχουμε συμμετοχή 70%, αυτό σημαίνει ότι θα κυβερνάει ένα κόμμα με εκφρασμένη στήριξη του 20% του εκλογικού σώματος.

Θα κυβερνάει αποτελεσματικά το 20% στις σημερινές φουρτούνες ; Θα αντιμετωπίσει σοβαρά τα κρίσιμα οικονομικά ζητήματα ; Με την χώρα μας πιο πολύ «στα βράχια» από σήμερα ; Έχει την δύναμη να προχωρήσει σε εθνικούς σχεδιασμούς, σε δράση για εθνικούς στόχους ; Υψηλούς μεν, εφικτούς δε ;

Θα έχει την ισχύ να αντιμετωπίσει εθνικούς κινδύνους και επιβουλές ; Θα έχει το ανάστημα να βλέπει ένα Grexit σαν ευκαιρία Αναγέννησης ;

Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι εκλογές κρίνουν ποιοι θα κάτσουν στις καρέκλες. Όχι ποιοι θα λύσουν τα αλλόκοτα δύσκολα προβλήματά μας.

Οι μέτριοι που αναδεικνύει το σημερινό σύστημα έχουν την ενότητα μόνον στα λόγια. Σαν πρόσχημα. Δεν διανοούνται καν μία ενωτική ερμηνεία των βαθιών αντιφάσεων της Ελληνικής Κοινωνίας και Πολιτικής.

Ευρύτερα, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το μόνο που μπορούν να διανοηθούν είναι να επιδιώξουν μήπως και ανταποκριθούν στους όρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για αγορά ελληνικών ομολόγων. Μήπως …

Με ποιο ανάστημα να διακρίνουν την βαθιά αλήθεια : Η ΕΚΤ έκανε σήμερα αυτό που θεωρούσε μέχρι τώρα «κάτι σαν έγκλημα». Ο μοναδικός δρόμος είναι η λιτότητα, και η εσωτερική υποτίμηση – υποστήριζαν για χρόνια.

Και δεν έδωσε η ΕΚΤ ούτε μία δικαιολογία γι’ αυτό στο ευγενές ακροατήριο. Έκανε πριν λάθος ή κάνει λάθος τώρα ; Άργησε απλώς ή κάτι άλλαξε ; Δεν πρέπει να ξέρουμε ;

Ή μήπως κάνουν λάθη γενικώς ;

Προφανώς – αν έχω δίκιο ! – είναι άρρωστο το σύστημα. Όχι μόνο το Ελληνικό, αλλά το Ευρωπαϊκό.

Συμπέρασμα :  η ερώτηση που ψάχνουμε μπορεί να είναι «Πώς θα αναδειχθεί η αρρώστια του συστήματος την ώρα που ο κόμπος φθάνει στο χτένι ;»

Αλλιώς : Πώς θα αλλάξει το σύστημα, όταν ο καθένας ενδιαφέρεται να βολευτεί ο ίδιος ; Όταν είναι τόσο πιό γλυκό ένα ακόμη βόλεμα, τελείως βραχυπρόθεσμο. Όταν η ανατροπή του άρρωστου συστήματος δεν βασίζεται σε εδραία διάγνωση του προβλήματος.

Και – κυρίως ! – όταν είναι τόσο βαθιά ηδονικός ένας ακόμη εμφύλιος σπαραγμός. Ένας ακόμη καταστροφικός εθνικός διχασμός.

Ξανά : «Πώς θα αναδειχθεί η αρρώστια του συστήματος την ώρα που ο κόμπος φθάνει στο χτένι ;»

Απάντηση : Όταν οι αντιξοότητες της συμφοράς αναδείξουν την Ελληνική λογική του πραγματικού μας εαυτού.

Καληνύχτα είπαμε ;

22/1/15

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

ktz1958@gmail.com

Grexit : Αμήν και πότε !!!

«Οι αντιξοότητες είναι ένας καθρέφτης που δείχνει τον πραγματικό μας εαυτό.» Κινέζικη σοφία, εκδόσεις Οδυσσέας

Grexit : Αμήν και πότε !!!

Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ έχει – εκτός των άλλων – τα εξής θεμελιώδη προβλήματα :

Πρώτον, συμμετέχουμε σε μία κοινή αγορά που είναι σχεδιασμένη να τυποποιεί και να ισοπεδώνει, ευνοώντας συστηματικά το μέγεθος, ενώ – αντίθετα – το συγκριτικό μας πλεονέκτημα είναι η μοναδική ποιότητα σε μικρές ποσότητες. Είναι σαν να βάζουμε μια ντίβα της όπερας να τραγουδήσει σε σκυλάδικο ή έναν τενίστα πρωταθλητή να παίξει ομαδικό άθλημα – π.χ. μπάσκετ.

Δεύτερον, ενώ το βασικό μας πρόβλημα είναι το ευστόχως αποκαλούμενο «ελληνοελληνικό» πρόβλημα, με την ένταξή μας επιχειρείται η ενίσχυση της μίας «παράταξης». Αυτοί που κάποτε ήταν κοτζαμπάσηδες και γερμανοτσολιάδες, τώρα είναι προνομιούχα στελέχη της κοινοτικής νομενκλατούρας, επιτήδειοι πολιτικοί διαμεσολαβητές και κρατικοδίαιτα τρωκτικά. Και οι δημιουργικοί Έλληνες έχουν εξοντωθεί, σχεδόν ολοκληρωτικά.

Αν ξέραμε να πουλάμε τα μοναδικά μας αγαθά και βρίσκαμε τρόπο να ξεφορτωθούμε τους κηφήνες μας, δεν θα είχαμε καμία ανάγκη συμμετοχής σε προστατευτικές συμμαχίες και τα συναφή. Όσο δεν ξέρουμε να πουλάμε και ανεχόμαστε τους κηφήνες μας, είναι πιά προφανές ότι δεν μας σώζει τίποτα.

Κοινώς : αντί να χτυπάμε το γαϊδούρι, χτυπάμε το σαμάρι.

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ανάγλυφα στην τρέχουσα προεκλογική κλωτσοπατινάδα. Δύο παρατάξεις κηφήνων, συστηματικών τροφίμων των κοινοτικών κονδυλίων, έχουν στήσει καυγά που βασικό στόχο έχει να δαιμονοποιήσει το Grexit. Να το βλέπει στον ύπνο του ο απλός αθώος πολίτης και να πετάγεται ιδρωμένος από την αγωνία για τον μισθό και την σύνταξη.

Ανατροπή

Μπροστά στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, θα ήταν λογικό να ψάχνουμε για την ρίζα του προβλήματος και αντίστοιχες εκ βάθρων ανατροπές. Και – επί τέλους ! – σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου οι αναλύσεις και προτάσεις του υπογράφοντος, γνωστές ευρέως στο διαδίκτυο, θα είχαν γίνει ανάρπαστο πρωτοσέλιδο.

Πρωτοποριακό φορολογικό σύστημα και πρωτοποριακός σχεδιασμός εθνικού νομίσματος, που οδηγούν αβίαστα σε επιχειρηματικό και εργασιακό παράδεισο. Χωρίς καμία ανάγκη μηχανισμών κρατικού παρεμβατισμού και προστατευτισμού.

Παράλληλα, σύγχρονο κράτος ελληνικού ρυθμού, λιτό και αποτελεσματικό. Διακριτικός ρυθμιστής της κοινωνικής ευημερίας. Κράτος για τον πολίτη και όχι το αντίθετο. 

Επίσης, πρωτοποριακό πολιτικό σύστημα, υπόδειγμα δημοκρατίας και ταυτόχρονα αξιοκρατίας. Με τα καλύτερα στοιχεία των πολιτευμάτων της αρχαίας Σπάρτης και της αρχαίας Αθήνας, μαζί με τα καλύτερα στοιχεία της παγκόσμιας κοινοβουλευτικής εμπειρίας. 

Δημοκρατία με βάθρο την τοπική αυτοδιοίκηση, οικονομικά αυτοδύναμη. Δήμοι πραγματικά αφεντικά στον τόπο τους. Και με βαρύνοντα λόγο στα εθνικά ζητήματα. 

Πρόκειται για πακέτο εμπεριστατωμένων προτάσεων (turn key solution) που οδηγεί μελετημένα σε «Καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Στην πάντα οι κηφήνες και τα λαμόγια. Τέλος οι υψηλοί φόροι και η φοροδιαφυγή.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, αντί να μιλάμε για Greece’s exit = Grexit, θα έχουμε Greek exit = Grexit. Αντί για μαύρο πρόβατο δηλαδή, θα γίνουμε υπόδειγμα λύσεων για τα προβλήματα ολόκληρης της Ευρώπης.

Βαρβαρότητες

Αντί γι’ αυτά, η δημαγωγία εγκλωβίζει την συζήτηση στην διαχείριση της μιζέριας, μέσα σε ένα κυκεώνα χοντροκομμένων ψεμάτων και ανεύθυνων εξαγγελιών. Έτσι ο νέος δικομματισμός συντηρεί επιμελώς μία σχέση εξάρτησης με την Ευρώπη, στα πρότυπα του γνωστού ως «Σύνδρομο της Στοκχόλμης». 

Ήταν ένα αλλόκοτο περιστατικό, όπου οι όμηροι ένοπλης ληστείας κατέληξαν να συμπαθούν τους απαγωγείς τους, φθάνοντας μέχρι να τους υπερασπισθούν στο δικαστήριο και να πληρώσουν πρόθυμα τα έξοδα της δίκης τους. Από την επιστημονική μελέτη του αξιοπερίεργου φαινομένου, προέκυψε ότι οφειλόταν στην συνδρομή 4 στοιχείων :

(α) άμεση και πειστική απειλή κατά της ζωής των ομήρων,

(β) πλήρης απομόνωσή τους, και

(γ) αδυναμία απόδρασής τους,

σε συνδυασμό με (δ) μικρές δόσεις καλοσύνης από πλευράς των απαγωγέων.

Καλώς ή κακώς, προέκυψε ταυτόχρονα και συνταγή για την μεθοδική εγκαθίδρυση μιάς σχέσης παθολογικής εξάρτησης. Είναι απλό να βρει κανείς τις αντιστοιχίες στην υπόθεση Grexit. Έτσι εξηγείται πώς σήμερα καταντήσαμε να παρακαλάμε να μείνουμε στο ευρώ, ενώ βλέπουμε τα χάλια να χειροτερεύουν συνεχώς.

Αδιέξοδα και παραπλάνηση

Η στημένη δικομματική κλωτσοπατινάδα έχει ανάγει το θέμα στο αν θέλει η Ελλάδα να τηρήσει τις δανειακές δεσμεύσεις της. Υποβαθμίζεται δηλαδή το αν μπορεί να ανταπεξέλθει. Αλλά, με τις πολιτικές τους, η στάση πληρωμών είναι απλώς θέμα χρόνου. Επιβαρύνονται όλο και περισσότερο οι ήδη συνεπείς φορολογούμενοι, και εξαντλείται και η αντοχή και η ανοχή τους.

Κόμπαζε η κυβέρνηση πέρυσι πριν τις ευρωεκλογές και για την «έξοδο στις αγορές». Τώρα που οι αγορές μας ταράζουν στα σκαμπίλια ποιός ασχολείται ; Ποιός ζητά εξηγήσεις ;

Υπό αυτό το πρίσμα, όλος ο θορυβώδης σκυλοκαυγάς μπορεί να αποδειχθεί παραλλαγή του γνωστού κόλπου των τσαντάκηδων. Τρέχει ο αυτουργός, δίνει την τσάντα στον συνεργό με το μηχανάκι και συνεχίζει να τρέχει. Το θύμα της ληστείας τον φθάνει κάποια στιγμή, αλλά «μένει» απέναντι στην … αθώα ερώτηση : «ποια τσάντα ;».

Καληνύχτα σας.

18/1/15

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

ktz1958@gmail.com